The Princess and the Pea 
Once upon a time there was a prince who wanted to marry a princess; but she would have to be a real princess. He travelled all over the world to find one, but nowhere could he get what he wanted. There were princesses enough, but it was difficult to find out whether they were real ones. There was always something about them that was not as it should be. So he came home again and was sad, for he would have liked very much to have a real princess.
One evening a terrible storm came on; there was thunder and lightning, and the rain poured down in torrents. Suddenly a knocking was heard at the city gate, and the old king went to open it.
It was a princess standing out there in front of the gate. But, good gracious! what a sight the rain and the wind had made her look. The water ran down from her hair and clothes; it ran down into the toes of her shoes and out again at the heels. And yet she said that she was a real princess.
"Well, we'll soon find that out," thought the old queen. But she said nothing, went into the bed-room, took all the bedding off the bedstead, and laid a pea on the bottom; then she took twenty mattresses and laid them on the pea, and then twenty eider-down beds on top of the mattresses.
On this the princess had to lie all night. In the morning she was asked how she had slept.
"Oh, very badly!" said she. "I have scarcely closed my eyes all night. Heaven only knows what was in the bed, but I was lying on something hard, so that I am black and blue all over my body. It's horrible!"
Now they knew that she was a real princess because she had felt the pea right through the twenty mattresses and the twenty eider-down beds.
Nobody but a real princess could be as sensitive as that.
So the prince took her for his wife, for now he knew that he had a real princess; and the pea was put in the museum, where it may still be seen, if no one has stolen it.
There, that is a true story.
The End
เจ้าหญิงและเมล็ดถั่ว
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าชายที่อยากจะแต่งงานกับเจ้าหญิง แต่เขาต้องการเจ้าหญิงที่แท้จริง เขาเดินทางไปทั่วโลกเพื่อค้นหาหนึ่งคนนั้น แต่ไม่มีที่ไหนเลยเขาจะได้รับสิ่งที่เขาต้องการ มีเจ้าหญิงเพียงพอ แต่ยากที่จะค้นหาเจ้าหญิงที่แท้จริง มันมักจะมีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับพวกเธอที่ไม่ควรจะเป็น ดังนั้นเขาจึงกลับบ้านพร้อมกับความผิดหวัง เพื่อเขาจะได้เจ้าหญิงที่แท้จริง
ในตอนเย็นมีพายุหนักเข้ามา มีฟ้าร้องและฟ้าผ่า ฝนตกอย่างหนัก ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่ประตูเมือง และพระราชาที่อายุมากก็เป็นคนเปิด
มันคือเจ้าหญิงยืนอยู่ที่หน้าประตู แต่ด้วยความเมตตา สิ่งที่เห็น ฝนและลมทำให้เธอดูเป็นเช่นนั้น น้ำหยดลงมาจากผมและเสื้อผ้าของเธอ มันหยดลงไปตามเข่าและรองเท้าของเธอ และหยดไปที่ส้นรองเท้าของเธอ
และยังบอกว่าเธอเป็นเจ้าหญิงที่แท้จริง
"ดีเลย พวกเราจะมาดูกัน" ราชินีที่มีอายุมากคิด แต่เธอไม่พูดอะไร เดินตรงไปยังห้องนอน เอาฟูกทั้งหมดออกจากโครงเตียงนอนและถั่ววางอยู่ด้านล่าง และเธอก็เอาที่นอนทั้งหมด 20 ที่ มาวางทับเมล็ดถั่งไว้
ในการนี้เจ้าหญิงได้นอนทั้งคืน ในตอนเช้าเธอถามว่าเธอนอนหลับเป็นอย่างไรบ้าง
''โอ้! มันแย่มากเลย'' เธอพูด "ฉันแทบจะปิดตาของฉันทั้งคืน สวรรค์เท่านั้นที่รู้ ว่ามีอะไรอยู่ในเตียงฉัน แต่ฉันนอนบนอะไรบางอย่างที่แข็งๆ ดังนั้นจึงมีรอยฟกช้ำไปทั่วทั้งร่างกายฉัน มันน่ากลัว"
ตอนนั้พวกเค้ารู้ว่าเธอคือเจ้าหญิงที่แท้จริง เพราะเธอรู้สึกถึงเมล็ดถั่วที่อยู่ใต้ที่นอน 20 ชั้น
ไม่มีใครแต่เจ้าหญิงที่แท้จริงจะรู้สึกได้ถึงมัน
ดังนั้นเจ้าชายจึงให้เธอเป็นภรรยา ตอนนี้เค้ารู้ว่าเค้ามีเจ้าหญิงที่แท้จริง และเมล็ดถั่วนั้นก็ถูกเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์
ซึ่งอาจยังคงได้เห็นอยู่ ถ้าไม่มีใครมาขโมยมัน
นี่คือเรื่องราวที่แท้จรง
จบ.
The Sick Lion
A Lion, unable from old age and infirmities to provide himself with food by force, resolved to do so by artifice. He returned to his den, and lying down there, pretended to be sick, taking care that his sickness should be publicly known. The beasts expressed their sorrow, and came one by one to his den, where the Lion devoured them. After many of the beasts had thus disappeared, the Fox discovered the trick and presenting himself to the Lion, stood on the outside of the cave, at a respectful distance, and asked him how he was. "I am very middling," replied the Lion, "but why do you stand without? Pray enter within to talk with me." "No, thank you," said the Fox. "I notice that there are many prints of feet entering your cave, but I see no trace of any returning."
He is wise who is warned by the misfortunes of others.
สิงโตป่วย
สิงโต ไม่มีกำลัง เนื่องจากอายุที่มากและความอ่อนแอ ทำให้มันต้องหาอาหารให้ตัวเองโดยการบังคับ ซึ่งทำโดยการใช้อุบาย เขากลับไปยังถ้ำของเขา และนอนลงที่นั่น อ้างว่าตัวเองป่วย อาการเจ็บป่วยของเขา ควรจะให้คนอื่นๆรู้ สัตว์ทั้งหลายแสดงอาการโศกเศร้า และเข้ามาทีละตัวทีละตัวมาที่ถ้ำของเขา จากนั้นสิงโตก็กินพวกมัน จากนั้นสัตว์ทั้งหลายก็ค่อยๆหายไป สุนัขจิ้งจอกเดินทางมาและใช้อุบายนำเสนอตนเองให้สิงโต โดยการยืนอยู่ที่หน้าถ้ำ ในระยะที่ให้ความเคารพ และถามเขาว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง " ก็ดีพอใช้" สิงโตตอบ "แต่ทำไมเจ้าถึงยืนอยู่ข้างนอกล่ะ เข้ามาคุยกับฉันสิ" "ไม่ ขอบคุณ" สนัขจิ้งจอกตอบ สังเกตเห็นว่ามีหลายรอยของเท้าเข้าไปในถ้ำของคุณ แตไม่มีอะไรได้กลับออกมา
เขาฉลาดที่จะเตือนด้วยเคราะห์ของผู้อื่น
http://ivyjoy.com/fables/
